Riksja verslag 2013

Vrijdag 14 juni 2013 is het zover. Het wordt officieel de vijfde rit, ik ga zelf voor de vierde keer meedoen. Vorig jaar hadden we veel last van tegenwind, ik kwam dan ook ongetraind als laatste aan, ik kon amper nog een woord uitbrengen, maar met m’n grote waffel riep ik stoer dat ik de tocht het volgende jaar wel op een riksja zou doen. Ik dacht hiermee weg te kunnen komen, totdat Rob een paar maanden geleden vroeg of ik al een riksja had geregeld. De mensen die mij een beetje kennen weten wat er dan gaat gebeuren….

Met dank aan Peter de Ronde, Frits van A-partscoating, Kleijberg rijwielen in Diever, en Maarten (anders was hij achterstevoren in elkaar gegaan) was de riksja een week voor de tocht gereed. Een eerste proefritje van 4 kilometer naar het centrum van Dwingeloo gaf mij een voorproefje van wat mij te wachten stond. Heel veel leuke reacties, maar jemigdepemig wat fietst dat ding waardeloos. Als je het al fietsen kunt noemen. Schakelen is een ramp, sturen is een ramp, en je stoot iedere keer je knieën tegen het stuur. Hat zadel lijkt wel aardig te zitten (maar hier later meer over…).

Verder trainen zo kort voor de tocht leek mij zinloos. Conditie heb ik niet, zitvlees of zadelvlees al helemaal niet, en beide kweek je ook niet in een week tijd.

Ik kon maar 1 ding doen, en dat was bidden dat de wind zou draaien. En waar ik het aan verdiend heb weet ik niet maar de wind ging inderdaad in de loop van de week draaien. Ik denk dat er overigens nog wel een paar deelnemers een schietgebedje hebben gedaan voor een draaiende wind.

Omdat het proeffietsen erg tegenviel en er ook nog in eerste instantie tegenwind zou zijn had ik een eerste stop ingepland in Noordwijk op donderdagavond. Ik zou dan op vrijdag van Noordwijk naar Callandsoog fietsen, en dan eventueel pas op zaterdag het laatste stuk.
Nu de wind er gunstig uitzag besloot ik Noordwijk te annuleren, mijn eerste stop in Zandvoort te plannen en toch te proberen op vrijdag op Texel aan te komen.

En zo ging het ook gebeuren…. Op donderdag heb ik de riksja nog opgeleukt met “bones” en een collectebus om nog wat extra aandacht te vragen. Een uur later dan gepland ging ik donderdagavond om 18.15 uur van start. Met de wind half in de rug naar Voorschoten… Ik begon het al wat positiever in te zien. Vervolgens met een beetje tegenwind richting Wassenaar. Toen realiseerde ik mij dat als ik de hele weg tegenwind zou hebben, dat ik het dan nooit, maar dan ook nooit gered had om überhaupt in Den Helder aan te komen. Maar gelukkig had ik wind mee, en redelijk soepel, zonder al te veel trapinspanningen werd ik richting Katwijk geblazen. In Katwijk liep mijn ketting er voor de eerste keer af. Op het moment zelf denk je shit, da’s pech, totdat je je realiseert dat je daarom ook geen remmen meer hebt, en je zadel te hoog staat en je niet met je voeten bij de grond kunt. Gelukkig liep het maar heel licht naar beneden, en na een paar honderd meter stond ik met het angstzweet tussen mijn billen stil. Gelukkig geen kruisingen, geen tegenliggers, of overstekende rollators. Met mijzelf erbij weegt de hele combinatie toch een kleine 200 kilo, en als dat gaat rollen staat dat ook niet zomaar stil. De ketting was er wel weer makkelijk om te leggen omdat alles open is. Vervolgens ben ik de duinen in gegaan om langs de kust het laatste stuk naar Zandvoort te fietsen.

Met windkracht 6-7 in de rug had ik weinig tot geen problemen met de stukjes die omhoog gingen. Ik hoefde niet meer dan twee keer af te stappen om de riksja naar boven te duwen. Ik kwam om 22 uur dan ook vol goede moed Zandvoort binnen gereden op zoek naar een informatiebord, waarmee ik het hotel zou kunnen vinden. Dat bord kwam echter maar niet en voor ik het wist was ik Zandvoort door. Toch maar effe vragen dan. De mensen die mij kennen die weten dat ik het niet zo heb op 020, en dan vooral op het daarbij behorende accent. Als je dan vervolgens in plat Amsterdams te horen krijgt dat je hotel aan de andere kant van Zandvoort is waar ik dus om 22 uur al langsfietste dan kun je je wellicht mijn gemoedstoestand voorstellen. Ik heb over dat kleine stukje terug naar het begin van Zandvoort een half uur gedaan met een tempo van 1,5 kilometer per uur.

Wat heb ik de wind vervloekt waar ik de hele avond juist zoveel plezier van had gehad. Ik zal jullie de details van het hotel besparen, maar in het kort komt het er op neer dat ik een prima ontbijtje had, maar dat ik slecht geslapen heb.

Op vrijdagmorgen vertrok ik om 7 uur vanuit Zandvoort. Met iets minder wind dan op donderdag, maar nog steeds een stevige bries in de rug vloog ik over de boulevard van Zandvoort. Hier beleefde ik aan het eind van het circuit (als de bocht naar rechts en ook nog een beetje naar beneden gaat) mijn eerste angstige stuurmoment. Ik ging te hard…. Het voelt een beetje alsof je met een zeilboot vol voor de wind over het Sneekermeer gaat met golven die je dan van achteren inhalen. Met mijn hele lichaam probeerde ik al remmend de riksja weer onder controle te krijgen. Ik zwabberde van links naar rechts over het fietspad. Ook dit loopt gelukkig goed af.

Ik realiseer mij wel dat 20 km per uur zo’n beetje de limiet is voor de bestuurbaarheid en dat ik echt niet harder moet gaan. Ik vervolg mijn weg door het prachtige natuurgebied waar de runderen op een gegeven moment de weg blokkeren. Mijn toetertje maakt helaas weinig indruk bij de dames. Ik zal volgende keer het geluid van een bronstige stier nabootsen…

Mijn ingebouwde navigatie/oriëntatie laat mij ter hoogte van Bloemendaal volledig in de steek. Met de blik op oneindig en het verstand op nul fiets ik op een mooie weg. Ik krijg veel aandacht van leuke moeders die kinderen naar school brengen. Wat een fantastische dag…. Tot ik mij realiseer dat als ik naar Velzen wil voor de pont, dat dan de zon dan ongeveer rechtsachter mij moet staan en niet linksvoor… Op zich is fout fietsen niet zo erg, maar met deze wind betekent fout fietsen ook dat je met een stuk tegenwind weer terug moet. Dat werd dus weer een half uurtje afzien.

Uiteindelijk kwam ik weer op de goede weg en kwam ik bij de pont aan die ik gelukkig net miste. Even tijd om af te stappen en te eten en te drinken.

Waarschijnlijk ben ik daar gespot door iemand die de Beverwijkse Internet Courant heeft getipt, want toen ik door Beverwijk fietste werd ik aangehouden door een journalist.

Na het interview gegeven te hebben onderweg naar de tweede post in Bergen. Ik rekende uit dat ik met een voorsprong van 50 kilometer en 2 uur eerder gestart als eerste bij de post in Bergen aan zou kunnen komen. Dat werd het doel. Man wat was ik blij toen ik de altijd vrolijke gebroeders de Ronde op het terras zag zitten en niemand mij nog ingehaald had. Niet veel later arriveerde de eerste trein met racefietsers.

Toen ook het tweede treintje racefietsers arriveerde en het terras vol dreigde te lopen ben ik maar weer van start gegaan voor wat later bleek het zwaarste stuk van de reis. Bij (ik dacht) Petten de duinen in voor een klim van 10%. Al na 50 meter kon ik de riksja gaan duwen en dat heb ik diverse keren daarna nog vaker moeten doen. Mijn dieptepunt was een duin met los zand waar ik alleen niet boven kwam. Ik heb daar 5 minuten moeten wachten tot uiteindelijk een Duitser mij hielp om de riksja naar boven te duwen (blijft toch altijd even spannend om een Duitser aan je fiets te laten zitten, maar ik hield hem goed vast). Onderweg naar Callandsoog met als doel daar ruim voor Ingerlise en Ellen aan te komen. Ook dat lukte, en toen de dames aankwamen had ik mijn eerste biertje al op, stond de pizza in de oven en lagen de bitterballen in het vet. Na een half uur gingen we gezamenlijk verder, maar na een paar honderd meter toen het weer licht omhoog ging heb ik de dames moeten laten gaan.

Ik heb het fietspad naar Den Helder (dat rotstuk waar je diverse keren een bordje tegenkomt met Den Helder 12 km, en het dus lijkt of je geen kilometer bent opgeschoten) na de vierde keer dat ik moest duwen verlaten.  Ik dacht slim te zijn en binnendoor naar Den Helder te gaan fietsen zonder al te veel hoogteverschillen. Dat is op zich gelukt (op een enkel bruggetje na waar ik niet fietsend overheen kwam), maar het was zeker niet de kortste weg. Op zich geen probleem want de boot van half zeven zou ik toch al niet meer halen, en ik wist toen dat ik die avond op Texel zou komen.

Uiteindelijk was ik net voor zeven uur op de boot. Op de boot hoorde ik van Sylvia in een sneltreinvaart de knooppunten voorbij komen die de kortste weg aan zouden geven naar de Zilvermeeuw. Mijn korte termijn geheugen liet mij echter volledig in de steek en ik kwam niet veel verder dan dat 4, 5 en 11 er in zaten… Dit was echter geen goede basis om de Zilvermeeuw met de kortste route te gaan vinden.

Op goed geluk ben ik maar gaan fietsen met wat ik dacht dat de juiste route was. Ik denk echter dat door de harde wind Texel iets van zijn plek gekomen was en een stukje gedraaid is waardoor mijn richtinggevoel niet meer overeen kwam met de feitelijke ligging van Texel. De Koog 10.2 kilometer werd ineens De Koog 12,4 kilometer. Wat een opluchting toen het eerste bordje Ecomare aangaf dat het nog maar 3,1 kilometer was.  Even voor negen kwam ik uiteindelijk aan bij de Zilvermeeuw na uiteindelijk een reis van 18 uur fietsen. Op zich was ik niet echt vermoeid, ik had ook weinig last van spierpijn. Het enige probleem was het zitvlak omdat een zeemleren wielrenbroek en een te vlak zadel geen goede combinatie is.

Ik wil alle vrijwilligers bedanken voor hun inzet. Zonder hen was het niet mogelijk geweest voor de fietsers om deze tocht te maken. Ik wil alle onbekende meefietsers bedanken die mij met hun leuke verhalen af en toe een kilometertje gezelschap hielden. Dank aan de inwoners van Bloemendaal die mij weer op weg hielpen naar Santpoort. Vielen Dank Heinrich om mij te helpen de riksja het duin op te duwen. Maar vooral wil ik alle sponsoren bedanken voor hun bijdrage. Want dat fietsen is allemaal leuk en aardig, maar het gaat er uiteindelijk om dat we met elkaar het geld inzamelen om de kinderen van het JKZ net effe dat extraatje te geven dat hun bezoek aan het JKZ wat leuker maakt. Het gaat er om dat we het geld inzamelen om dat broodnodige onderzoek te doen naar Duchenne zodat ook die kinderen en hun familie weer uitzicht krijgen op een gezonder leven.